Mutluluk neydi?
Var olmanın, yaşamı devam ettirmenin yegane amacı mı? Bu amaca ulaşmayı başarabilmek için sürekli taze tutmaya çalıştığımız içsel bir motivasyon mu?
Bunun cevabını vermenin kişiye göre farklılık göstereceğini düşünüyorum. Çünkü kimi insanlar mutlu olmak için yaşarlar, kimileri de mutlu olduklarını zannetmeye çalışmak için…
Peki gerçekten ne ile mutlu oluyoruz bunun farkında mıyız?
Aslında mevcutta sahip olduklarımız, bizim yaşam kaynaklarımızı oluşturup, hayat kalitemizi arttırırken, tüm bunların farkında olmayıp, gözümüzü başkalarının sahip olduklarıyla mutluluklarına dikerek, kendimizi gerçekleştireceğimize, sonsuz nirvana’ya ulaşacağımıza inandırıyoruz.
Oysa ki sadece bir yaprak kağıt ve bir kara kalemle şükredilecek değerlerimizi, bizi biz yapan güzelliklerimizi yukarıdan aşağı bir döküman yapsak? Sonra sahip olduğumuz tüm bu güzelliklerden teker teker uzak kaldığımızı ve bir daha da sonsuza kadar sahip olamayacağımızı düşünsek?
Ailem gibi, sağlığım gibi, hürriyetim gibi… Sahip olduklarımın yalnızca ufak bir kısmını imgeleyen, yatıp kalkıp şükretmem gereken ne çok şeyim varmış derim.
Yüce Rabbim sahip olduklarımıza hasret koymadan elimizdekilerin değerini bilelim ve hakkını verelim.
En güzel örneklerin başında anne babanın hayatta olması geliyor bence…Babamı geçen yıl Temmuz ayında kaybedene kadar doksan beş yaşına gelmiş bu koca çınarın yaşını yaşamış olduğundan, aramızdan ayrılışına çok fazla üzülmeyeceğimi düşünürdüm. Çünkü o zamanlar hayattaydı, kırk sekiz yıllık yaşantım boyunca da her zaman sağ yanıma destek olmuştu. Sesi bir telefon kulaklığının ucunda, evi beş km yakınımdaydı. İstediğim zaman gidip görebilir, nazar dualarını üzerime okutabilirdim.
Şimdi, her esnemeye başladığımda babamı arayıp gıyabımda nazar ayetlerini okumasını istiyorum. Sonra bakıyorum ki babam bir yıldır beni nazardan koruyan ayetleri okuyamıyor ve ben bir yıldır eskisi gibi olamıyorum…Özlüyorum…
Gözümüzü açalım arkadaşlar! Ama öyle iki gözümüzü değil, kalp gözümüzü!
Mutsuzum, amacım yok, sıkıldım, depresyondayım bataklığına düşmeyelim!Farkına varalım, farkında olalım!
Sadece bir kağıt ve kalemle, üstten aşağı sıralayarak, sahip olduğumuz paha biçilmez değerleri kaybetmeden önce, şükür sebebi sayalım. İnanın şükür çoğaltır… Bunu başarabilmek, modumuzu yükseltebilmek hiç zor değil, Hadi hemen şu dakikadan itibaren;
Mutluluğun ta kendisi olalım!
